Σαράντα επτά χρόνια αργότερα του Κυπριακού δράματος που ακόμη συνεχίζετε, του δικου μας δράματος, σε καλούμε αδελφέ πρόσφυγα να οργανωθείς μαζί μας έστω και την υστάτη πριν το τέλος μας και να αγκαλιάσεις την προσπάθεια μας για δικαίωση μας… Είναι καιρός να ξυπνήσεις αδελφέ πρόσφυγα… και να σκεφτείς σωστά να Θυμηθείς η ΑΚΑΝΘΟΥ, η ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ, ο ΚΑΡΑΒΑΣ, η ΚΕΡΥΝΕΙΑ, η ΚΥΘΡΕΑ, η ΛΑΠΗΘΟΣ, το ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟ,η ΛΥΣΗ η ΜΟΡΦΟΥ…η Αγία Μαρίνα η Ασσια και εκατοντάδες τα χωριά μας, που είναι κατεχόμενα είναι δικά μας κατοχυρωμένα με τίτλους ιδιοκτησίας.. είναι καιρός να αποδείξεις πως ποτέ δεν τα ξέχασες…είναι καιρός να αποδείξεις αδελφέ πρόσφυγα πως μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα γιατί είσαι η τελευταία γενιά πριν το τέλος πριν χάσεις οριστικά τις περιουσίες σου, την πατρίδα σου, τις ρίζες σου…. Ναι κουράστηκες να “αγοράζεις ελπίδα χωρίς αντίκρισμα” από μικρόψυχους και μικρούς πολιτικούς… στο χέρι σου λοιπό είναι να οργανωθείς….είμαι πρόσφυγας στην ίδια μου την πατρίδα διεκδικώ τα αυτονόητα διεκδικώ τα ανθρώπινα δικαιώματα μου…διεκδικώ ίση μεταχείριση, οργανώσουν η υγιής διεκδικητική συμπεριφορά είναι αναγκαία για την επιβίωση μας. Φτάνει πια η κοροϊδία και ο εμπαιγμός φτάνει πια 47 χρόνια πολιτικής αναπηρίας στο προσφυγικό, μας έχουν κουράσει, μας έχουν «γονατίσει» όχι μόνο ψυχολογικά και οικονομικά αλλά και σωματικά, έχουμε ίσα δικαιώματα κύριοι και όχι μόνο υποχρεώσεις. Τίποτα δεν αλλάζει ούτε ξεχνιέται τίποτα γιατί είναι η ψυχή μας εκεί, το μυαλό μας εκεί, γιατί εκεί πάλλεται η καρδιά μας ακόμη.. έστω και με έναν απόηχο θλίψης, πόνου για όσα έγινα και ανακαλύφθηκαν στο καταστροφικό χτες της εισβολής και κατοχής από το Τούρκου φονιά που τίποτα δεν σεβάστηκε και που ποτέ, δεν θα σεβαστεί.