Δεν έχουν σημασία τα τετραγωνικά, ο χώρος, η ευπρέπεια, η καταλληλοτητα.

Το μόνο που πρέπει και έχει σημασία, είναι να έχουμε την Πίστη και τον Χριστό μέσα μας.

Ετούτο κράτησαν ψηλά πριν 47 χρονια και από την αρχή οι Πρόσφυγες της Κύπρου μας.

Μέσα από τα αντίσκηνα της Προσφυγιάς, μέσα από τα πρόχειρα παραπηγματα, μέσα από τις “λυομενες” τότε εκκλησίες, τις προσωρινές, μέσα από κακουχίες, προβλήματα, στερησεις και πόνο, κράτησαν ψηλά την Πίστη και τον Αγώνα.

Η “Καραντινα” των προσφύγων της Κύπρου, συνεχίζεται εδώ και 47 χρονια, προσδοκώντας την ποθουμενη Ανάσταση.

Ο ” Εγκλεισμός” στα μπουτρουμια των συνοικισμων και στα εκεί μπαλκόνια των 2×1 ετοιμορροπων πλέον πολυκατοικιων συνεχίζεται…..

Τα στοιβαγμενα όνειρα ανθρώπων και άλλων που έχουν ήδη  πεθάνει, μας πνίγουν…..

Οι ανακοινώσεις θανοντων και μνημοσυνων στις φυλλάδες των εφημερίδων καθημερινά, δεν ήταν από τον “Κορωνοιο”,

Ήταν τα πρόσωπα που έφυγαν με την προσμονή τόσων χρονών και τον καημό της επιστροφής.

Είναι οι παππούδες μας και οι πατεράδες μας, οι φίλοι και οι συγχωριανοι μας που έφυγαν πληγωμενοι, αδικημένοι, προδομένοι από τους σύγχρονους “Ιούδες” όλων των πολιτικών αποχρώσεων, που τους σταυρωναν και σταυρωνουν καθημερινά εδώ και 47 χρονια.

 

Εμείς η νέα γενιά των Προσφυγων της Κύπρου, έχουμε και Πίστη, έχουμε και τον Χριστό μέσα μας.

Συνεχίζουμε τον Αγώνα για

ΔΙΚΑΙΩΣΗ – ΣΤΗΡΙΞΗ – ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

 

ΠΕΡΉΦΑΝΟΙ ΚΑΙ ΨΗΛΆ ΣΤΙΣ ΕΠΆΛΞΕΙΣ ΜΈΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.