Φίλες και φίλοι βλέποντας τον γιο μου και τον εγγονό μου να μετράνε τα δώρα τους… αλήθεια πόσο χαίρομαι με την αθωότητα τους, τον ενθουσιασμό τους όταν ανοίγουν τα δώρα τους, είτε είναι ακριβά ή φθηνά ή και ακόμη ασήμαντα…

Μα η καρδιά μου με πλάνεψε και πάλι, με έφερε ξανά στου ονείρου την αγκαλιά.. και άρχισε πάλι ο νους μου να μικρύνει τις αποστάσεις.. και να φυτεύει και πάλι ελπίδα…

Με αγάπη και καλή χρονιά…

Ένας ξεχασμένος.. Ελληνοκύπριος πρόσφυγας…

Παπούλη, Πατέρα, μου λείπουν τα δώρα σας αυτά που με τόσο κόπο αποκτήσατε και μας τα πήραν… αυτά που μου ονομάσατε ΠΑΤΡΙΔΑ…και την χάσαμε…Αλήθεια θέλω να γράψω και εγώ στο Άγιο Βασίλη μια επιστολή ένα γράμμα και να του ζητήσω τα αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα μου…θέλω την πατρίδα μου πίσω…Μα πως να τον πείσω…Άλλοτε θα μου πει μεγάλωσες και δεν επιτρέπετε να γράφεις γράμμα στον Άγιο Βασίλη…

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, εγώ θα σου γράψω και θα πρέπει να με ακούσεις, κάποτε ήμουνα και εγώ μικρό παιδί και είχα και εγώ την ίδια λαχταρά και ενθουσιασμό όπως τα παιδιά μου και τον εγγονό μου. Περίμενα και εγώ να αφήσεις το δικό μου δώρο κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δεντράκι μας…. Είμαι σίγουρος με θυμάσαι, ένα μελαχρινό αγοράκι με κατάμαυρα σγουρά μαλλιά, σε ένα πανέμορφο μικρό χωριουδάκι της Πατρίδας μου της Κύπρου που το λέγανε Αγία Μαρίνα τώρα του έχουνε αλλάξει και το όνομα του… και όλα αυτά μέχρι το Αύγουστο του 1974,,τώρα κατάλαβες, θα μου πεις ναι, και από τότε αναγκάστηκα να σε ξεχάσω… μα ξέχασες και εσυ το μικρό μου χωριό…..

Δεν στο κρύβω εκείνα τα δύσκολα χρόνια τις επιβίωσης μας, εκείνα τα δύσκολα χρόνια που δεν υπήρχα οι τρυφερές στιγμές παρά μονάχα, θλίψη, δύσκολες στιγμές και μεγάλος πόνος,μου έγινες παραμύθι για μικρά παιδιά..

Μεγάλωσα όμως Άι Βασίλη, παντρεύτηκα και έκανα τα δικά μου παιδιά…. δε σε ξέχασα ποτέ και πάντα συμπλήρωνα κι από μένα στα γράμματα που σου έστελναν τα δικά μου παιδιά…Κάποια μεγάλωσαν και δεν πιστεύουν πια σε σένα…

Κι όμως σε μένα μου λείπεις τόσο πολύ Άι Βασίλη…Είμαι βέβαιος αν ψάξεις μέσα μου θα βρεις να κρύβετε ακόμη εκείνο το παιδάκι που πάντα πίστευε σε εσένα, ταλαιπωρημένο μεν από τα βάσανα τις ζωή του. Η ψυχή του, το μυαλό του και η καρδιά του έχουν σμιλευτεί μέσα στα μονοπάτια της ζωής του παππού και του πατέρα του…Σμίλευσε όμως νόημα και έχτισε τη δική του ταυτότητα Άι Βασίλη …Μα βλέπεις εκείνο το παιδάκι μέσα μου συνεχίζει να μοιάζει με τα άλλα παιδιά και το μόνο που ζητά είναι ένα κομμάτι από την χαμένη ζωή του, ένα κομμάτι από το χαμένο όνειρο του, ένα βάλσαμο στο διακαή πόθο του, ένα φάρμακο στην ανοιχτή πληγή του, μια θεραπεία για την ετοιμοθάνατη ελπίδα του..

Άι Βασίλη παίρνω λίγη από την αθωότητα του μικρού μου γιου και του εγγονού μου, λίγο από το γέλιο τους και μια αχτίδα από το φωτεινό τους βλέμμα….και σου στέλνω τη δική μου ευχή… τη δική μου επιθυμία, θέλω την πατρίδα μου πίσω Άγιε Βασίλη, σε χαιρετάω με ένα στίχο από το τραγούδι του Στέφανου Χάλη, λυράρη και ποιητή…

“Πότε θα κάνει ξαστεριά πότε θα φλεβαρίσει….επιτέλους…” Άι Βασίλη……

Σε παρακαλώ, μη με ξεχάσεις…Άι Βασίλη……47 χρόνια είναι αρκετά..